"Tworzenie ludzi" ma takie same cechy jak komponowanie muzyki lub malowanie obrazów. Twórcza terapia traktuje człowieka jako medium sztuki - czasem zniechęcające, drażniące, uparte lub nudne, czasem nawet upokarzające, ale inspirujące. Kreatywny terapeuta widzi swego adepta całościowo - jego plastyczność i sztywność, błyskotliwość i tępotę, zmienność i stałość, intelekt i uczucia. Twórczy terapeuta jest choreografem, historykiem, fenomenologiem, badaczem ciała, dramaturgiem, myślicielem, teologiem, wizjonerem".
Virginia Satir
Arteterapia.
Terapia przez sztukę [art (łac.) sztuka, therapeuein (gr.) leczyć, opiekować],
gdyż takiego synonimu można użyć kontemplując na temat arteterapii, to nic innego, jak terapia przez twórczość.
Twórczość i tworzenie.
Określenie creation (twórczość) zarezerwowane jest dla twórczości artystycznej, natomiast creativity (tworzenie) odnosi się do twórczości dzieci i amatorów, zarówno zdrowych, jak i chorych.
Czaputowicz
Stosując określenie "tworzenie plastyczne" a nie "twórczość", zakładamy że czynności kreacyjne wykonywane przez chorych to działania, których zamiar nie odpowieda rezultatom czynności wykonanej, a jeśli nawet odpowiada, to w innym rozumieniu, a mianowicie w takim, że czynności tworzenia plastycznego i ich efekty są w danym wypadku niższe jakościowo, mniej doskonałe, aniżeli racjonalnie pojęta czynność twórcza kompetentnego i świadomego swoich zamierzeń artysty.
Stegia
Jakie są korzenie arteterapii?
Korzeniami europejska terapia tkwi w dwóch środowiskach zawodowych (i obszarach związanych z tymi środowiskami). Jedno związane jest z szeroko pojętą medycyną (psychiatrzy, psychologowie medyczni i psychoterapeuci), a drugie, związane ze sztuką: jej uprawianiem, nauczaniem czy animowaniem kultury (artyści, nauczyciele kultury, animatorzy kultury). Mimo iż niektórzy wiążą początki arteterapii ze starożytnością grecko-rzymską, to to historycznie dopiero wiek XIX w Europie przyczynił się do nowego rozumienia funkcji sztuki wynikającej z czynnego uprawiania aktywności plastycznej. Sztuka zamanifestowała wtedy swą siłą rolę jako wyraz ekspresji osobistej o zdecydowanie autoterapeutycznych, leczniczych właściwościach dla twórcy. Wiek XIX to również czas rozwoju psychiatrii i narodzin psychologii. Zaowocowało to nowym stosunkiem do osób z problemami o podłożu psychicznym. Od tego czasu możliwa była zmiana świadomości środowisk medycznych, pedagogicznych i artystycznych, a następnie całych społeczeństw, wobec ludzi odbiegających od przeróżnych norm społecznych. Pamiętajmy również o XIX i XX wiecznych dokonaniach w obszarze pedagogiki zajmującej się analizą prac plastycznych i poszukiwaniu faz rozwoju dziecka, które możliwe były dzięki wielkim kolekcjom prac plastycznych.
prof. Eugeniusz Józefowski
Arteterapia służy wydobywaniu sił i energii tkwiących w pacjentach/uczestnikach, które wspomagają i stymulują samorozwój. Wzbogaca również rozwój umiejętności komunikacyjnych, jak i pozwalają na wydobycie głęboko ukrytych w świadomości uczuć i przeżyć.
W poszukiwaniach do procesu motywacyjnego, często dochodzą do głosu siły katharsis.